Het huidige Café ‘t Smalle deed in die tijd dienst als proeflokaal. 

Als Hoppe hier komt wonen, is de Egelantiersgracht pas anderhalve eeuw oud. Hij ligt in de Jordaan, het stadsdeel voor het gewone volk. De Jordaan, in die tijd een open riool, wordt door de keurige stedelingen van de hoofdgrachten gezien als het stadsdeel van Sodom en Gomorra, waar ontucht, dood en verderf zich bezigen.

Verschillende ambachten vinden hier plaats; er wordt gezaagd, getimmerd, straatverkopers en schoenenpoetsers prijzen hun waren en vaardigheden aan. Het is een komen en gaan van schuiten om te laden en te lossen, handkarren en piepende koetsjes die ratelend over de paden rollen. Alles overstemd door het geluid van gillende varkens en loeiende runderen die in de open lucht worden geslacht.

Iedere straat kent een andere geur. Hout, metaal, geronnen bloed en vlees, dierenhuiden en rottend fruit komen je tegemoet. En al het afval belandt in de gracht, die een alles overheersende stank verspreid. De rijke kooplieden en hoge heren lesten hun dorst in die tijd met wijn en sterke likeuren. Het gajes moet het doen met brandewijn en bier, dit alles omdat het water in die tijd niet geschikt was om te drinken.

Pieter Hoppe heeft niet zo veel met bier, des te meer met likeuren en jenever. Deze mag hij pas stoken als hij officieel burger van de stad, poorter, geworden is. In het jaar 1804 krijgt hij dit eindelijk voor elkaar na het betalen van een flinke smak geld en na zijn trouw aan Amsterdam te zweren. Hoppe koopt zich vervolgens in rap tempo in op de Egelantiersgracht en bezit na een tijdje bijna de gehele even kant. Tezamen met enkele pakhuizen op de Egelantiersstraat beheerst zijn distilleerderij en likeurstokerij een flinke oppervlakte.

Zijn stokerij is een waar paradijs voor de liefhebber waar men van de ‘geest der engelen’, de door alcohol bezwangerde lucht, al dronken wordt zonder nog maar een druppel te hebben gedronken.